من هميشه ستايشگر دوستی بوده و هستم. شايد به اين دليل که هميشه دوستان خوبی داشته ام و هميشه کسانی بوده اند که در حضور آنان صداقت و صميميت را تجربه کنم.از همانهابود که ياد گرفته ام که می توان بی ريا محبت کرد,دوست داشت چون با من چنين بوده اند و ياد گرفته ام که منتی بر آنچه به عنوان يک دوست کرده ام نگذارم حتی اگر بی ارزش و بی مقدارش بدانند.که هیچگاه اینطور نبوده و متاسفم از اينکه آنقدر مناعت طبع ندارم که بتوانم دلتنگی خودم را پنهان کنم و چيزی ازآن ننويسم.

مطلب بالا را با ته مانده صداقتم نوشتم، چيزی که باقی مانده نه چيزی که بود.چون بی گمان در گذشته چيزی بيش از امروز خود بوده است.