وقتی که سیاستت این می شه که به راحتی جلوی آدم ها بگی اشتباه کردی، چی می شه؟
این می شه که همه آدمها به خودشون اجازه می دن بشن داور زندگی تو.همه کار و زندگی شون رو ول کنن و فقط زل بزنن به تو که ببینن کی اشتباه می کنی و این بار صبر نکنن که خودت اذعان کنی...تو چشمات نگاه کنن و بهت بگن که باز هم اشتباه کردی.حالا اگر تو اونقدر احمق باشی که نظر دیگران برات مهم باشه.
می ذاری داور باشن و هر قدمی که بر می داری همش در ترس این هستی که مبادا اشتباه کنی و دوباره بهت بگن!
انگار قبول می کنی که بازنده هستی همش می خوای اون طوری که اونا دوست دارن زندگی کنی غافل از اینکه شاید راه درست همونی باشه که تو می خوای بری!
آدم هایی برام جذاب هستن هیچ حرفی براشون مهم نیست!
هر روز با تردید ها روزها رو از دست می دی و افسوس لحظات از دست رفته را می خوری. فقط به خاطر آدمهایی که داوری می کنن! و جالب اینکه بهشون اجازه داوری ندادی.
من می خوام فریاد بزنم
زجری که در مرتکب اشتباه شدن حس می کنم بیشتر از شادی درست بودن ، برایم لذت بخش است